“Laat het los”. Is dat wel eens tegen je gezegd? Klinkt eenvoudig, niet? Als dat je een pen in handen hebt en die loslaat. “Ploink” op de tafel of je bureau en je richt je aandacht op dat wat op dat moment dringend is.
Bijvoorbeeld als je gebeld wordt dat je kind van de schommel gevallen is en naar de dokter moet of als je moeder van de trap is gevallen. Ja, dan is het heel makkelijk om alles los te laten waar je mee bezig bent en je naar kind c.q. moeder te spoeden.
Alleen gaat het loslaten waar ik dit blog mee begon heel ergens anders over. Dit “Laat het los” gaat niet om een fysieke bezigheid of een taak waar je mee bezig bent. Nee, het gaat om gedachten, herinneringen, meningen, overtuigingen die steeds maar weer bij je terugkomen en waarvan een ander vindt dat jij die ‘los moet laten’.
Waarschijnlijk vind je dit zelf ook wel en wil je het ook heel graag loslaten, alleen lukt het niet. De herinnering (of wat het ook is) komt steeds weer bij je op, je herkauwt haar als het ware.
De vraag is nu of je zo’n herinnering wel net zo makkelijk als de pen die ik eerder noemde kan loslaten. Sterker nog, kan je het überhaupt wel loslaten? Een herinnering is nu eenmaal een herinnering. De vraag stellen is hem beantwoorden. Wat echter wel kan is die herinnering anders benaderen.
Anders benaderen?
Stel, je had een tijdje geleden een geweldige vriendin. Iemand met wie je lief en leed deelde. Toch ging het ergens mis. Het ging uit, heel zachtjes. Als een blad dat langzaam van de boom af dwarrelt. Jullie zagen elkaar steeds minder en toen, als vanzelf, helemaal niet meer. Dit zit je niet lekker en je blijft steeds maar hierop terugkomen. Waar, oh waar ging het mis? Het gekke en ook de reden dat je erop terug blijft komen, is nu juist dat je het niet weet.
De sleutel in dit voorbeeld zit bij het willen begrijpen van het waarom. Een bijzonder menselijke eigenschap is overal een rationele verklaring voor willen vinden. Je houdt je vast aan het idee dat je, als je het waarom eenmaal begrijpt, je door kan.
Helaas moet ik je hierin teleurstellen. Het waarom verzacht, dat wel. Toch blijft er dan nog een zeurderig gevoel achter. Een gevoel dat gebaseerd is op je verlies en vooral ook op je gemis.
Door je te focussen op je gemis, blijf je dit natuurlijk ook sterk voelen. Als iemand dan tegen je zegt dat je dit los moet laten, protesteert alles in jou. Het gemis herinnert je aan de vriendschap en hoeveel die voor jou betekende.
Wat nu als ik zeg dat je helemaal niets los hoeft te laten en het alleen maar anders vast hoeft te houden?
Loslaten of anders vasthouden?
Je maakt het jezelf namelijk een stuk makkelijker als je jouw focus verlegt naar de periode waarin deze vriendin een belangrijke rol speelde. Je hebt zoveel mooie herinneringen: koester deze. Wees er dankbaar voor. Het gemis wordt zachter, echt. Je laat ook niet los. Je houdt het gewoon anders vast.
Oud en nieuw
Het einde van het jaar is een periode die bij uitstek geschikt is om terug te kijken en te reflecteren op het jaar dat -bijna- achter je ligt. Een jaar waarin van alles gebeurd is en waarin je veel hebt meegemaakt. Je hebt mensen ontmoet, misschien ook mensen (uit het oog) verloren.
Allemaal situaties en gebeurtenissen waarvan het mooi is om deze, in plaats van ze los te laten, nu anders vast te gaan houden. Zo blijven ze bij je én creëer je ruimte om in het nieuwe jaar weer vele nieuwe herinneringen te gaan maken.
Hartelijke groet, Nicole
PS Blijft je het moeilijk vinden om anders vast te houden? Tijd om helder te krijgen waar dit door komt! Stuur een mail en we maken een (telefonische) afspraak om te bespreken of en hoe ik jou hierbij kan helpen.
