,

Maakbaar?

“We lijken wel machines die productie draaien”. Een prachtig inzicht van mijn vriend. We hadden het over zijn werk. Over collega’s die net weer begonnen met werken na een burn-out en een hartaanval en van wie verwacht werd dat ze op dezelfde manier zouden werken als daarvoor. En dat uiteindelijk niet bleken te kunnen. En ook gewoonweg niet meer wilden.

Een ingrijpende gebeurtenis zet je aan het denken. In een klap staat je leven stil, word je geconfronteerd met het eindige van je kunnen, het eindige van je energie, het eindige van het leven. Deze confrontatie maakt dat je belangen anders categoriseert. Een van die belangen, je werk, is voor velen die dit meemaken dan helemaal niet meer het belangrijkste.

Vooral het ‘productie draaien’ stoot dan af. Werken is prima, maar dan wel op een manier waar jij er energie van krijgt én dat je genoeg tijd over houdt voor de dingen die je ook belangrijk vindt. Zoals je hobby’s, gezin, vrienden, familie en niet te vergeten jezelf.

Het perfecte plaatje

De mens is geen machine. We zijn niet maakbaar, kunnen ook niet tot in het oneindige doorgaan. Ik betwijfel of machines dit trouwens wel kunnen… Toch is dit wel het idee dat leeft. Want anderen doen het wel, de hele dag ontzettend hard werken en dan ’s avonds met vrienden de kroeg in, tot in de kleine uurtjes. Getuige de vele foto’s op Facebook en Instagram. Dat deze collega zich de volgende dag zwaar beroerd voelt, dat hoor je niet.

Ik lees de laatste tijd wel vaker dat dit perfecte plaatje iets is wat door de sociale media enorm wordt uitvergroot. Toch vind ik het te gemakkelijk om hiervoor alleen naar de sociale media te wijzen. Vraag maar eens aan iemand hoe het met hem gaat. Geheid dat je het antwoord “Goed” krijgt en wie weet ook nog een verhaal wat er dan allemaal goed is, diverse feesten, weekendtripjes en/of vakanties die helemaal perfect waren.

Alsof je niet mag laten zien dat het niet altijd even goed met je gaat. Want als je dat vertelt schrikt de ander enorm. Die weet dan even niet wat hij moet doen. Paniek schiet letterlijk uit de ogen. “Voel je je niet lekker? Ben je ziek? Ai, vervelend.” Maar duik dan je bed in en val mij er a.j.b. niet mee lastig. Dat laatste hoor je hem denken. Net als: Snel weg hier!

Oké, wellicht overdrijf ik hier een beetje, soms vind ik het leuk om te chargeren. Toch denk ik dat je dit gedrag om alleen het positieve te laten zien sterk uitvergroot terugziet in de sociale media. Vroeger was het ook al zo, alleen merkte je het minder. Het komt nu veel vaker en directer bij je binnen.

Je leven moet namelijk goed zijn, je moet gelukkig zijn. Alles moet perfect zijn. Want het leven is maakbaar.

Op zich is er niets mis met het streven naar perfectie en het denken dat dingen maakbaar zijn. Dit is menselijk, hier hebben wij ook alle techniek aan te danken en, hier in het Westen, onze welvaart. Er zit alleen wel een grens aan. Een grens die helaas niet altijd even zichtbaar is. Want als je tegen de grens van je kunnen aanzit, ben je al te laat.

De grondslag voor dit streven naar perfectie is volgens mij het continue streven naar geluk. “Als alles helemaal perfect is, ja dan, dan ben ik echt gelukkig!” Dit gevoel, zo denken. Dat is een overtuiging. Een hele hardnekkige overtuiging. Een behoorlijk wijdverspreide en hardnekkige overtuiging. Ik kwam het vandaag nog in een enquête tegen, of ik op een schaal van 1 tot 10 kon aangeven of ik gelukkig was.

Och, als ik toch die 10 in kon vullen. Zou dat niet fantastisch zijn? Het is een optie, dus er moeten mensen zijn die dat in kunnen vullen. Dat je echt helemaal, volledig, 100% gelukkig bent. Echt een 10. Paradijselijk…

Ik kon het niet. Mijn leven is geen 10. Nee, echt niet. Gelukkig niet.

Het is fijn, gelukkig zijn. Ik ben de laatste om dat te ontkennen. Toch denk ik, ben ik ervan overtuigd zelfs, dat je nooit compleet gelukkig kunt zijn. Dat je die 10 dus nooit kunt invullen.

Momenten

Geluk bestaat voor mij uit momenten. Het zijn belevenissen. Sommige kortstondig, zoals een prachtig zonsondergang, andere wat langduriger, zoals een etentje met vrienden. Het zijn momenten.

Daar tegenover staan momenten van weinig tot geen geluk. Ongelukkige momenten, van pijn, van ziekte, van dips tot depressie, momenten van verlies. Ook deze momenten kunnen zowel kortstondig als langdurig zijn. Maar ook hier, het zijn momenten.

Als je meer momenten van geluk hebt dan ongelukkige momenten, dan kan je in die enquête een hoog cijfer invullen, een 7, 8 of wie weet zelfs wel een 9. Over het algemeen ben je dan gewoon echt gelukkig.

Sterker nog, gelukkig heb je die mindere momenten! Hoe zwaar ze op het moment zelf ook zijn, begrijp mij alsjeblieft niet verkeerd. Toch zorgen die mindere momenten ervoor dat je echt kunt genieten van die mooie, gelukkige momenten. Tegelijkertijd kan de herinnering aan die mooie momenten je ook door zo’n ongelukkig moment heen helpen. Je hebt ze nodig, allebei. Je kunt niet zonder.

Net zomin als de mens maakbaar is, is geluk maakbaar. Geluk is beleefbaar. Pluk de dag, pluk het moment.

geluk is maakbaar, pluk je momenten

Warme groet, Nicole

PS Voel jij dat je teveel in het perfecte productieplaatje zit? Stap eruit voor je erin blijft! En kom gerust bij mij langs als je een zetje nodig hebt. Maak je niet alleen jezelf, maar ook mij heel erg gelukkig mee 😜. Bel/WhatsApp 0647 820 313 of mail nicole@klipenklaarcoaching.nl.

/0 Reacties/door
,

Intentie en energie

“Energy flows where my intention goes.” Al ruim 8 maanden zie ik deze spreuk bij het opstarten van mijn laptop. Ik trok hem eind 2017 uit de kaartenset van Gabrielle Bernstein (echt geen idee meer waar en door wie geïnitieerd, alsnog dank!) als mijn intentie voor het jaar 2018.

Energie gaat waar mijn intentie gaat. Letterlijk vertaald. Anders gezegd, energie volgt intentie. Dit kan je doortrekken naar een spreuk die ik wel vaker op Internet langs zie komen: wat je aandacht geeft groeit. Ook een favo van mij.

Ik gebruik die spreuk, wat je aandacht geeft groeit, veelal om je eraan te herinneren dat je jezelf ook aandacht moet geven. Want het is natuurlijk heel leuk als jij alles en iedereen in jouw omgeving aandacht geeft waardoor zij allemaal groeien en bloeien. Als jij stil blijft staan, blijf jij hopeloos achter. Iedereen blij behalve jij.

Je kan natuurlijk lang niet alles aandacht geven, hoezeer je dat ook zou willen (en soms ook probeert…). Hierin maak je dagelijks keuzes. Of wordt je gedwongen keuzes te maken. Door de mensen om je heen die luid om jouw aandacht vragen, door omstandigheden, door afspraken, verplichtingen of bittere noodzaak. En dan heb ik het nog niet eens over de aandachtsslurper ‘sociale media’.

Als je mij al langer kent, weet je dat ik er altijd op aanstuur dat je bewust kiest voor jezelf. Bewust tijd en aandacht voor jezelf inplant en, belangrijker nog dan het inplannen, ook daadwerkelijk jezelf die aandacht geeft. Dit geeft je zoveel energie, dat je met vol vermogen jouw aandacht geeft aan al die anderen aan wie jij die aandacht van jou gunt. Iedereen blij, vooral jij.

Aan de basis van die aandacht ligt je intentie

Je intentie is niets anders dan je bedoeling, je voornemen. De bedoeling waarmee ik aandacht aan mijn zoon geef, is dat ik hem een veilige, liefdevolle en leerzame opvoeding geef zodat hij straks, als hij volwassen is en niet meer onder mijn dak (lees hoede) woont, zich zelfstandig weet te redden en een prettig, vrolijk, gezond etc. leven leidt.

Je kunt ook eenzelfde persoon vanuit verschillende intenties aandacht geven. Zo geef ik de ene keer mijn vader als dochter aandacht. Tijd waarin ik lekker met hem klets, hem op de hoogte houd van de dingen waar ik mee bezig ben en hij mij van alles vertelt. Een andere keer geef ik hem mijn mantelzorgeraandacht: dan ben ik van alles voor hem aan het regelen, zoals zijn financiën, afspraken met artsen en het hem van zijn dagelijkse boodschappen voorzien.

Zeker in deze situatie vind ik het erg prettig als ik van tevoren mijn intentie heb neergezet. Want natuurlijk zal ik, als ik bij hem op bezoek ben vanuit de intentie van dochter, even de post bekijken en mogelijkerwijs e.e.a. regelen. Maar de hoofdmoot van mijn aandacht gaat dan uit naar het gezellig even bij mijn vader op bezoek gaan. En dit geldt evenzeer voor als ik vanuit mijn mantelzorgerintentie bij hem ben.

Energie volgt intentie

Oké, vanuit de intentie volgt dus de aandacht. Dit betekent dat de gedachte die jouw geest bezighoudt uiteindelijk de waarheid wordt. Als jij bijvoorbeeld steeds zegt dat je niet goed bent in daten, loopt elke potentiële leuke afspraak uit op een teleurstelling. De ‘selffulfilling prophecy’ in optima forma. Je gedachten nodigen precies dat uit waar jij je op focust. In dit geval dus: “Ik ben niet goed in daten”.

Praat dus niet over hoe je bent of tot nu toe bent geweest, maar praat over hoe je wilt zijn. Want: intentie is voornemen. Laat ik een ander voorbeeld nemen, afvallen. Zo na de zomer hoor ik toch wel wat mensen zeggen dat ze aan zijn gekomen. Het eten op je vakantiestek was ook zo lekker en je kon er zo heerlijk relaxen. Lees: je hebt heel weinig fysiek bewogen. Je wilt dus afvallen, vanuit de gedachte dat je nu te dik bent. Dan is het dus de kunst om die gedachte “Ik ben te dik” uit te schakelen en je intentie neer te zetten zoals jij wilt zijn: “Ik weeg zoveel” of “Ik ben slank” bijvoorbeeld.

De kracht van je gedachte

Praat over hoe je wilt zijn. Zo zet je jouw intentie neer. Energie volgt deze intentie, de aandacht volgt automatisch en het lukt je om het door jou gewenste resultaat te behalen. Het is niet voor niets dat de spreuk van Pippi Langkous regelmatig langskomt: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Dit is de kracht van je gedachte. Als jij klaagt dat het te warm is (of te koud of te nat) dan is het ook echt te warm. Als jij zegt dat het best lekker is, die warmte, dan geniet je echt van een warme, tropische zomerdag.

Alhoewel ik de laatste paar weken meerdere keren flink ben natgeregend, ben ik nog steeds heel erg blij met de regen. Ik hoef alleen maar om mij heen te kijken en ik zie hoezeer de natuur weer opknapt na de lange droge zomer. Daar word ik heel erg blij van, ondanks dat ik dan even drijfnat ben. Dit is de kracht van je gedachte.

Een kleine uitdaging

Waar ik jou heel graag toe wil uitnodigen -uitdagen, zo je wilt- is de komende drie dagen 1 uitspraak van jou uit te kiezen en deze om te draaien naar een positieve zin. Vermijd hierbij het woordje ‘niet’!
Wat voorbeelden: Verander “Mijn rug doet zeer” in “Mijn rug voelt soepel”, of draai “Ik heb altijd pech” om naar “Ik heb geluk” of “Het zit mij mee”. Zo wordt “Ik heb altijd vertraging met de trein” dus bijvoorbeeld “Ik kom op tijd op mijn bestemming aan”. Nog eentje: “Ik moet ook echt steeds stoppen voor het rode stoplicht” wordt “Ik kan lekker doorrijden”.

Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan met voorbeelden geven, maar ik denk dat je het wel begrijpt. Kijk naar je intentie, bepaal je voornemen en pas je taal daarop aan. Probeer het eens, drie dagen. En heb je de smaak te pakken, plak je er lekker nog drie dagen aan vast.

Energie volgt intentie - blog Nicole Klip

Ik ben heel benieuwd naar je resultaten. Laat je het mij weten? Mail: nicole@klipenklaarcoaching.nl.

Warme groet, Nicole

/0 Reacties/door
,

Doelen stellen, maar dan wel met zijwegen en rotondes

Doelen. De een wil niet anders, de ander krijgt er jeuk van. Ik heb zelf een tijdje tot die laatste categorie behoord. Zeker als ik de vraag kreeg “Waar wil je zijn over 5 jaar?” gingen mijn nekharen gelijk recht overeind staan. Ik wist het niet. Beter gezegd, ik wilde het niet weten. 5 jaar, dat is zo oneindig ver weg, er kan en zal zo ontzettend veel gebeuren, hoe kan ik dan nu een doel uitzetten waar ik over 5 jaar aan wil komen?

Terecht, want er kan inderdaad van alles gebeuren waardoor je doel compleet kan veranderen.

Onterecht, want wat gebeurt er als je helemaal geen doel stelt? In het hier-en-nu leven, blij zijn met wat je hebt en hoe je nu bent en goed is echt goed genoeg. Dat klopt. Het geeft rust en aan die rust is heel veel behoefte. Tegelijkertijd zit er een streven in de mens om vooruit te komen. Verbeterenergie, een wil om te veranderen en om verder te komen. Ook het gevoel dat je iets hebt om naar uit te kijken, om je aan vast te houden en je acties op af te stemmen. Zonder die wil zouden wij nog in berenvellen rondlopen… Dus dan is het hebben van een doel wel prettig.

Zo bezien wil je eigenlijk beide: tevreden zijn met wat je hebt én doelen stellen.

Mijn eigen coach vergelijkt het niet hebben van een doel en geen keuze maken wat je wilt doen met het rijden op een rotonde. Zie het maar voor je: je rijdt op de rotonde en vraagt je af welke afslag je gaat nemen. Welk doel kies je?
Mijn coach en ik waren het erover eens dat kiezen altijd nog beter is dan niet kiezen. Zo’n doel geeft altijd meer houvast. Ik had echter nog wel een aanvulling nodig:

Zijwegen

Een zijweg inslaan kan betekenen dat je een heel ander doel voor ogen krijgt. Door de ervaring van de reeds afgelegde weg, bemerk je dat het eerder gestelde doel toch niet helemaal werkt. Het klopt niet meer met wie jij bent. Die zijweg kan ook simpelweg een andere route zijn die jou uiteindelijk toch bij het eerder gestelde doel uit doet komen, maar dan wel op een manier die beter bij jou past.

Kleine aanpassing

Nu ik zelf een tijdje op deze manier werk, dus met een doel én het weten dat ik altijd een zijweg in kan slaan, merk ik dat het weten dat er nog iets aan deze manier van werken mist. Ja, ik heb een doel. Dat voelt goed, ik heb iets om naar toe te werken. Dat geeft focus. Heel erg fijn. Maar als zo’n zijweg plots opkomt, dan kan het maar zo zijn dat ik te hard rijd of te gefocust ben op mijn doel om tijdig te kunnen beslissen of die zijweg prettiger werkt voor mij.

Tijd om het beeld van mijn pad aan te passen: die zijwegen zijn op zich prima, die blijven. Wat erbij komt? Om de zoveel tijd een rotonde.

rotondes als rustpunten op weg naar je doel

Op zo’n rotonde kan ik op mijn gewenste snelheid een paar rondjes rijden. Anders gezegd: ik ben dan lekker in het hier-en-nu, geniet van alles wat ik heb bereikt en vind mijzelf echt helemaal goed genoeg. Een moment van reflectie of gewoon even helemaal niets.

Dit zou natuurlijk ook op een parkeerplaats kunnen, even helemaal stil staan. Motor uit en ogen dicht. Kan lekker zijn, wellicht moet ik die plekken ook aan de weg toevoegen…
De reden echter dat ik voor rotondes kies, is dat je op die rotonde in alle rust de diverse afslagen kunt bekijken. Dat is handiger dan als het een parkeerplaats of zelfs een verkeerslicht zou zijn. Als je er langs rijdt proef je als het ware al wat die weg inhoudt.

Keuzes maken

Op een gegeven moment ben je het rondjes rijden echt wel beu en maak je een -min of meer goed overwogen- keuze: je gaat rechtdoor op de rotonde, verder richting het eerder uitgezette doel of je kiest een andere afslag.

Zo’n afslag kan naar een heel ander doel gaan. Of je komt uiteindelijk bij je originele doel uit, ook goed.

Voor mij werkt op deze manier doelen stellen erg prettig. Het geeft focus en tegelijkertijd heb ik altijd de mogelijkheid om mijn doel bij te stellen of compleet te veranderen. Én creëer ik ook nog eens genoeg rust- en reflectiemomenten.

Wat denk je, zou dit ook voor jou zo kunnen werken? Laat je het mij weten?

Warme groet, Nicole
nicole@klipenklaarcoaching.nl

/0 Reacties/door
,

Overgave – lijden of leiden?

Overgave. Dit woord kwam tijdens een meditatie bij mij naar boven. Heel indringend. Ik kon er niet omheen. Dat wilde ik wel, er heel stilletjes omheen lopen. Weg van dat woord. En vooral, weg van alle associaties, alle plaatjes die ik bij dit woord heb. Je begrijpt het al, dat lukte niet. Het woord bleef mij prikkelen. Oké, dan maar aandacht geven: Overgave ‘in the spotlight’.

Zoals ik al zei, ik heb allerlei associaties bij het woord Overgave. Het eerste beeld dat ik zie, zijn eendenkuikentjes, zeer volgzaam achter hun moeder aan. Die moeder leidt, die beschermt, die weet alles. Dat roept bij mij vervolgens de associatie op van sektes waarin de leiders hun volgelingen volledig monddood hebben gemaakt. De wil van de volgelingen, hun eigen wil, is heel ver te zoeken. Zij volgen de wil van de leider.

Gelijk popt er een nieuw beeld voor mij op: het beeld van biddende mensen, vol overgave geknield in een gebedshuis voor een altaar. Hun lot en sturing hebben deze mensen in handen van een hogere orde gelegd.

Terwijl deze beelden zo langskomen, word ik mij bewust hoezeer dit opgelegde beelden zijn. ‘Geef je over’ en ‘Het is nu eenmaal zo’. Dit zijn zinnen die bij mij bij het horen van het woord ‘Overgave’ gelijk oppoppen. Nu ik er zo naar kijk, voel ik dat deze zinnen en beelden niet van mij zijn, ze zijn via mijn opvoeding, opleidingen en heel waarschijnlijk ook via de diverse (sociale) media bij mij gekomen. Ik heb ze, gehoorzaam en volgzaam meisje dat ik was, zo overgenomen.

Aan die gehoorzaamheid heb ik behoorlijk wat grenzen gesteld de afgelopen jaren en deze meer en meer naar gehoorzaamheid aan mijzelf weten te draaien. Genoeg om nu mijzelf de kritische vraag te stellen: “Horen deze beelden wel bij het oorspronkelijke woord overgave?” Een vraag die in eerste instantie uitnodigt tot een etymologisch onderzoek. Dat onderzoek laat ik graag aan de experts over. Ik stel dus een andere vraag:

“Zitten er meerdere kanten/betekenissen aan Overgave”?

Deze vraag roept gelijk beelden op van mensen die zich vol overgave storten op het verwerkelijken van hun droom en op het voor elkaar krijgen, bij voor- én tegenspoed, van een taak.

Ik zie een houtsnijder die vol overgave werkt aan de creatie van een houtsnijwerk, op ontdekking langs de nerven van het hout waaraan hij werkt. Dan krijg ik het beeld van een kunstschilder die geduldig penseelstreek na penseelstreek op het doek plaatst, vol van de emotie die uit het schilderij tevoorschijn wil komen. Vervolgens zie ik sporters die zich vol overgave storten op hun training.

Allen met het doel iets moois neer te zetten: een droom, een kunstwerk, een prestatie. Hierin is helemaal geen sprake van je lot en sturing in andermans handen leggen. Hier leeft een besef dat de verantwoordelijkheid voor het slagen volledig bij de man/vrouw in kwestie zelf ligt. Hij/zij heeft het volledige eigenaarschap.

Nu ik dit zo bekeken heb, wil ik het woord overgave ook op situationeel niveau bekijken.

Want wat wil overgave aan de situatie waarin je je bevindt zeggen?

Een situatie is. Dit is voor mij een vaststaand feit. Wat er daarvoor ook gebeurd is, hoe je ook in een situatie beland bent, de situatie is. Bijvoorbeeld: je hebt een baan, verdient er goed mee, je leidinggevende is blij met je en je hebt best leuke collega’s. Toppie! Echter, je wordt er niet blij van. Je haalt er helemaal geen vreugde, plezier, energie of tevredenheid meer uit. Integendeel, aan het einde van de dag ben je leeg. Op.

Overgave kan er dan zo uitzien:

  1. Je geeft je over aan de situatie en leunt achterover: “Ik heb hiervoor gekozen. Het is zoals het is. Hier heb ik nu mee te leven. Zo goed en zo kwaad als ik kan.” Niet klagen en je eigen gevoel aan de kant zetten. Iedereen zegt dat je boft met deze baan, je leidinggevende is blij met je. Je bent er ook goed in. “Doe niet zo moeilijk, stel je niet aan, zet die knop om en wees blij met wat je hebt.”
    Volledige acceptatie van de situatie.
  2. Je stapt in de actiestand. Dit kan door:
    1. een, in de ogen van anderen, rigoureuze beslissing te nemen: je neemt ontslag. Hiermee stap je in een keer uit de situatie en stopt al je energie -vol overgave- in het vinden van een nieuwe functie.
    2. je kijkt hoe je in je bestaande baan dusdanige veranderingen aan kunt brengen dat je werk jou wel weer energie oplevert. Of dat dit kan door een andere functie bij hetzelfde bedrijf te krijgen. Je geeft je dus over én tegelijkertijd ga je kijken wat je zelf kunt doen om de situatie te verbeteren.

Vooral die laatste situatie vind ik erg boeiend. Je geeft je over aan de situatie én kijkt hoe je de regie toch in eigen handen kunt houden. Dit is wat bijvoorbeeld Mandela en Joseph Oubelkas deden tijdens hun gevangenschap. Ze zaten opgesloten, ja. Maar hun geest hielden ze vrij en ze maakten gebruik van elke kleine bewegingsruimte die ze kregen.

leiding behouden in overgave

Vrije overgave?

Ik zie nu waarom bij mij ‘overgave’ zo duidelijk naar voren kwam tijdens de meditatie. De situatie waar ik in zit is zoals ‘ie is. Het gaat erom hoe ik er zelf op reageer:

  • Ga ik in verzet, lees klagen of gewoonweg negeren?
  • Accepteer ik het, geef ik mij over en wacht ik af wat er gebeurt? Of
  • Kan ik de situatie accepteren en dan bekijken hoe ik er het meeste van kan leren én er het beste van kan maken?

Voor mij is de conclusie helder. Ik heb altijd de keuze: wil ik lijden of leiden? En zolang er ruimte is om te leiden, ruimte die ik zelf kan creëren, is er helemaal niets mis met overgave.

Warme groet, Nicole

PS Wordt het bij jou toch vaak lijden en wil je daar nu toch echt verandering in aanbrengen? Aarzel niet en neem contact met mij op: 0647 820 313 / nicole@klipenklaarcoaching.nl. We bespreken of en hoe ik jou hiermee kan helpen. Geheel vrijblijvend, altijd inspirerend.

/0 Reacties/door
,

De helpstand?

Ken je die, de helpstand? De stand waar je inschiet op het moment dat er een beroep op jou gedaan wordt?

Er is op zich helemaal niets mis met iemand helpen. Integendeel, het is helemaal prima als je anderen helpt. Zelf stap ik er regelmatig in, vooral als er een beroep om mij wordt gedaan in mijn rol als moeder en mantelzorger. Mijn zoon en mijn vader -en tot haar overlijden ook mijn moeder- hebben hulp nodig. Dat ik die hulp kan geven is een waardevolle en ook echt dankbare taak.

Aan dit helpen zitten echter wel twee kanten, elk met hun eigen dunne scheidingslijn. De eerste is de scheidingslijn waarop helpen overgaat in taken overnemen. Laat ik mijn vader zelf theezetten of doe ik het – want dan kan hij lekker blijven zitten, geen gevaar om te vallen of dat er in de keuken allerlei ongelukken gebeuren? Elke keer weer een interessant en uitdagend dilemma. Dit is de scheidingslijn naar de ander toe.

Wie staat er op nummer 1?

De tweede scheidingslijn, waar ik in dit blog wat meer de nadruk op wil leggen, is veel meer naar jou gericht. Dit is de lijn waar het helpen van de ander op de eerste plaats komt te staan, dus boven al jouw eigen wensen en behoeften. Zodanig dat al jouw aandacht en energie uitgaat naar degene(n) die jij aan het helpen bent. Met als gevolg dat jij je in allerlei bochten gaat wringen om die hulp te kunnen -blijven- bieden.

Er is een behoefte aan jouw hulp, soms is er ook een directe, harde hulpvraag. De ander heeft jou nodig en jij geeft die hulp, altijd. Dat is zo in de loop van de tijd gegroeid. Heel geleidelijk is die dunne scheidingslijn overschreden. Jij bent er voor de ander, ook als dit betekent dat jij hiervoor bijvoorbeeld je eigen afspraken of andere ‘verplichtingen’ moet verplaatsen.

Je doet het omdat jij het altijd al hebt gedaan. Je staat er misschien niet eens bij stil. Of komt er op het moment dat je aarzelt om te gaan helpen een stemmetje dat zegt dat je heel egoïstisch bent als je niet gaat helpen? Een stemmetje dat een schuldgevoel bij jou wakker wil maken. Ik ken dat stemmetje maar al te goed en ik weet hoe moeilijk het is om dan toch voor jezelf te kiezen.

Drie vragen om jou te helpen

Wat jou op dit soort momenten kan helpen, is jezelf (een van) de volgende drie vragen te stellen:

  • Is het echt nodig om de hulp gelijk of op het gevraagde moment te bieden? Het zou zomaar kunnen dat het net zo goed op een tijdstip kan dat het jou wel uitkomt, dus zonder dat jij je in honderden bochten hoeft te wringen en daarbij jouw eigen behoeften -weer- aan de kant schuift.
  • Wie weet kan de ander met wat aanwijzingen zelf al heel veel doen. Zelfredzaamheid is een groot goed, het is geweldig om een ander hierin te stimuleren.
  • Ben jij de juiste persoon om deze hulp te bieden of kan iemand anders het ook? Het is natuurlijk heel fijn dat juist aan jou wordt gevraagd om de hulp te bieden, dat vleit, het voelt goed. Maar wellicht is er iemand anders die even goed -of misschien zelfs wel beter- in staat is om de hulpvrager te helpen.

Het stellen van deze vragen heeft mij enorm veel rust gegeven. Ik ben nog steeds erg behulpzaam naar anderen toe, met evenveel inzet en liefde. Maar wel als het mij uitkomt én zonder mijzelf voorbij te rennen.

een ander helpen - kies bewust

Een ander helpen is helemaal prima. Tot het ten koste gaat van jou. Jij hebt evenveel recht op jouw eigen aandacht als alle andere mensen om jou heen. Sterker nog, niemand heeft er wat aan als jij jezelf verwaarloost omdat je jouw liefde en aandacht steeds op anderen richt.

Dus de volgende keer dat je in jouw ‘helpstand’ schiet, denk dan aan (een van) deze vragen, zodat je een weloverwogen en bewuste keuze maakt.

Warme groet, Nicole

PS Blijf je hier moeite mee houden? Je hoeft niet zelf het wiel uit te vinden. Ik deel mijn kennis en lessen graag met jou. Kom langs voor een inzichtrijk inspiratiegesprek. Bel 0647 820 313 of mail nicole@klipenklaarcoaching.nl voor een afspraak.

/0 Reacties/door
,

Verwachtingen

Al een aantal dagen loop ik rond met het idee over verwachtingen een blog te schrijven. Niet toevallig, het kwam in meerdere gesprekken met mijn coachees naar voren, overduidelijk dus iets wat sterk leeft. In elk geval bij een aantal van mijn klanten.

Toch twijfel ik. Waar begin ik aan? Dit is zo’n groot onderwerp, past dit wel in een blog? Ondertussen ben ik overduidelijk mijn eigen verwachtingen vreselijk op aan het blazen: als ik hierover schrijf, moet ik wel compleet zijn en het volledige onderwerp tackelen. Het van alle kanten goed en duidelijk belichten. Dus.

Je begrijpt, dat gaat hem in 1 blog niet worden. Een serie schrijven? Wellicht. Maar dan ga ik ook weer allerlei verwachtingen neerleggen. En even heel eerlijk, daar heb ik geen zin in.

Wat wil ik dan met dit blog?

Goede vraag. En, denk ik, gelijk de kern van ‘verwachtingen’. Beginnen met uitspreken wat je ergens van verwacht. Zolang je dat niet doet, is er onduidelijkheid.

Stel, je gaat een week op vakantie en je vraagt je buurvrouw om je poes eten te geven en ook zo nodig de kattenbak schoon te maken. Doet ze, geen probleem. Als je thuiskomt, blijkt dat ze ook je planten een paar keer water heeft gegeven. Op zich superaardig, alleen… je hebt een plant die echt maar maximaal 1 keer per week water mag.

Je had haar ook niet gevraagd om de planten water te geven, maar zij verwachtte dat jij dit wel zou willen. Dat zou zij namelijk wel willen als jij op haar kat zou passen.

Onuitgesproken verwachtingen

Een verwachting die niet is uitgesproken, zorgt voor onduidelijkheid. Met alle gevolgen van dien: misverstanden, teleurstellingen, ruzies. Of een verzopen plant.

Het is ook goed om je te realiseren dat verwachtingen twee kanten op werken: wat verwacht jij van een ander en wat verwacht die ander van jou?

Bijvoorbeeld Anne: Anne verwacht van haar leidinggevende verwachten dat hij haar ondersteunt bij het goed uitvoeren van haar functie, bijvoorbeeld door het geven van feedback of suggesties. Haar leidinggevende, Tom, daarentegen verwacht dat zij hem werk uit handen neemt, zodat hij zich goed op zijn eigen taken kan richten. Feedback komt hij wel mee in hun jaarlijkse beoordelingsgesprek. En heeft Anne meer nodig, dan vraag ze er wel om. Denkt Tom.

Zolang deze wederzijdse verwachtingen niet uitgesproken worden, draaien Anne en Tom flink in een kringetje rond elkaar. Behoorlijk frustrerend. Voor beide partijen.

Verwachtingsmanagement

Hier komt nog een derde kant bij kijken, namelijk: wat verwacht Anne van zichzelf?

Ik noem dit nu als derde kant, maar uiteindelijk is dit misschien wel de verwachting om als eerste helder en duidelijk te krijgen. Om in het voorbeeld te blijven: wat verwacht Anne van zichzelf in deze baan en wat verwacht zij van haar leidinggevende?

Het zou namelijk best wel zo kunnen zijn dat zij haar eigen lat heel erg hoog heeft gelegd, veel hoger dan de eisen die Tom aan haar in die functie stelt en verwacht. Anne loopt zich dus werkelijk gigantisch, stinkend haar best te doen waarbij ze vele malen haar eigen grenzen overschrijdt, tegelijkertijd voelt zij zich niet gezien door Tom, omdat hij nooit met tips of feedback komt.

Tom daarentegen is zich van geen kwaad bewust en is ook heel blij met het resultaat dat Anne oplevert. Tot zijn grote verbazing echter ziet hij dat Anne richting hem niet altijd even aardig is en ook nog wel eens behoorlijk emotioneel reageert (lees: Anne is zwaar vermoeid én gefrustreerd).

Als Tom en Anne uiteindelijk met elkaar praten waarbij ze hun verwachtingen duidelijk uitspreken, ontstaat direct een heel groot wederzijds begrip. Anne ziet haar perfectionistische valkuil en Tom weet dat hij haar hierin bij tijd en wijle kan en moet bijsturen door duidelijk zijn verwachtingen uit te spreken. Voor Anne was het een eyeopener om te horen wat Tom van haar verwachtte, een manier waarop zij nog nooit naar haar functie had gekeken.

verwachtingen

Mijn verwachting?

Zoals gezegd, ik liep al een aantal dagen op dit onderwerp over verwachtingen te broeden. Maar wat wil ik nu met dit blog bereiken? Wat verwacht ik hier nu van?

Voor mij is het belangrijk dat je eens stil staat bij de verschillende kanten van verwachtingen, dat niet alleen jij verwachtingen hebt, maar anderen ook. En wat die verwachtingen dan zijn, in eerst instantie van jouzelf. Weet jij wat jij van jezelf verwacht? En wat jij van anderen verwacht?

Het allerbelangrijkste wat ik hoop te realiseren met dit blog is dat jij je realiseert hoe belangrijk het is om je verwachtingen uit te spreken, zowel naar jezelf als naar anderen toe. Niet alleen op je werk, maar ook privé.

Hoe meer teleurstellingen je kunt voorkomen, hoe beter het is!

Warme groet, Nicole

PS Altijd leuk om zo’n zelfonderzoek te doen over je verwachtingen. Heb je hier een sparringpartner bij nodig? Neem gerust contact met mij op!

/0 Reacties/door
,

Gun jij jezelf je adempauzes?

Ken je de lemniscaat, het symbool voor oneindigheid? Sommigen noemen het ook wel de liggende 8. Een symbool zonder begin of eind, het gaat eeuwig door, oneindig.

Ik leerde dit symbool kennen tijdens mijn wiskundelessen, zo kon je makkelijk aangeven dat een getal oneindig doorging. De exacte wiskundige uitleg laat ik graag over aan de experts, want waar het mij nu, in dit blog, om gaat is dat de lemniscaat voor mij het symbool van een cyclus is, zoals de jaarlijkse cyclus van de seizoenen en de maandelijkse cyclus van de vrouw.

Zo’n cyclus heeft geen begin of eind: waar je ook instapt, het gaat door, komt weer langs jouw ‘instappunt’ en gaat door. Een jaar begint op 1 januari, maar bijvoorbeeld ook op jouw geboortedag en op die van mij, oneindig.

Toch is dit oneindige cyclische doorgaan geen oneindige stroom van doen, van continu in de actiestand zitten en hard werken tot je erbij neervalt. Nee, er zit een vloeiende beweging in tussen rust en actie, de cyclus neemt als het ware adempauzes.

Een cyclische adempauze?

Kijk bijvoorbeeld naar de jaarlijkse cyclus van de seizoenen: in de lente komt alles langzaamaan tot leven: zaadjes beginnen te ontkiemen, er komen knoppen aan de bomen en vogels leggen eieren. In de zomer komt dit allemaal tot bloei en kruipen de jongen uit hun ei. Er is volop leven. In de herfst wordt er geoogst en laten de bomen hun bladeren los, deze hebben hun rol in de groei en bloei vervuld. Tenslotte treedt een rustperiode aan, de winterslaap.

gun jezelf je adempauzes

De lijn van de natuur naar de mens is heel direct, wij zijn er een integraal onderdeel van. Voor mij gaat het nu om die rustperiode, de winterslaap. Ik zie deze als een pauze om op adem te komen, de krachten te verzamelen, zo nodig hernieuwen, om te reflecteren en zo nodig vooruit te kijken, om vervolgens vol energie aan een nieuwe cyclus te beginnen.

Ik merk zelf dat het mij goed doet om regelmatig adempauzes te nemen. Bijvoorbeeld na een afspraak. De neiging is sterk om dan gelijk de laptop open te klappen en weer aan het werk te gaan.

Ondertussen weet ik dat ik veel meer werk kan verzetten als ik dan eerst even rust neem. Dit hoeft niet lang te duren, het drinken van een kop thee is meestal meer dan genoeg. Dan laat ik de afspraak of wat het ook is wat ik heb gedaan, in gedachten de revue passeren. Ik sluit het op die manier echt af, laat los wat niet nodig is en laad mijzelf op. Zo kan ik met hernieuwde energie aan mijn volgende taak of afspraak beginnen.

Is jouw cyclus ontspannen?

Wat ik om mij heen zie en hoor en ook zelf nog regelmatig ervaar, is dat het best lastig is om dit soort adempauzes te nemen. Snelheid, continue alertheid en aanwezigheid zijn heel belangrijk in ons huidige leven. De mobiele telefoon is hierin onze grootste bondgenoot. En tegelijkertijd onze vijand. Want rust nemen schuiven we aan de kant: je staat, net als je telefoon, altijd aan.

Hiermee rek je jouw cyclus, jouw lemniscaat, steeds meer uit. Tot deze op een gegeven moment breekt.

Stilstaan, op adem komen, een pauze inlassen: hoe je het ook noemt, het is een wezenlijk onderdeel van je natuurlijke cyclus. Gun jezelf daarom regelmatig adempauzes, want zonder adem krijg je het echt heel snel benauwd.

Warme groet,
Nicole

PS Uit eigen ervaring weet ik hoe lastig het kan zijn om te ontdekken hoe je adempauzes het beste in je leven in kunt bouwen. Wil je hier een keer over sparren tijdens een geheel vrijblijvend inspiratiegesprek? Neem contact met mij op voor een afspraak. Tot gauw!

/0 Reacties/door
,

Lukt het jou in het oog van de storm te blijven?

Als ik ga zitten om dit blog te schrijven is Nederland net op adem aan het komen van een flinke storm. Bij mij in de wijk waren het vooral de dakpannen die de heftige rukwinden niet konden weerstaan. De nieuwssites en sociale media ontploffen bijna van alle berichten over omgewaaide bomen en vrachtwagens, afgewaaide daken en andere best spectaculaire schades.

Bizar genoeg heb ik zelf juist nu het gevoel dat er ook zo’n storm in mijzelf raast. Misschien ken jij dat ook wel: momenten, dagen, ja soms zelfs weken dat allerlei vragen, opdrachten, taken, problemen, wensen, klussen je om de oren vliegen. En alles is even belangrijk. Tenminste, zo voelt het of zo wordt het gebracht.

De storm waar ik zelf middenin zit is de aankomende verhuizing van mijn dementerende vader naar een woonzorgcentrum. Hij heeft een mooi appartement gekregen. Alleen, best klein. Tenminste in verhouding tot wat hij nu heeft. Een student zou hier dolgelukkig mee zijn.

Dit betekent heel veel geregel. Naast het inrichten van het appartement, betekent dit ook veel contact met diverse organisaties, mijn broer en de rest van de familie. En iedereen heeft een mening.

Afgezien van al het geregel kan vooral dat laatste, de mening van anderen, ontzettend veel druk, ja zelfs spanning opleveren.

Zo is mij nu al een paar keer gevraagd of wij al een makelaar in hebben geschakeld om zijn huidige appartement in de verkoop te zetten. Nee dus. Het regelen van de verhuizing, op redelijk korte termijn (binnen ongeveer drie weken) is best een klus. Daarnaast heeft mijn vader ook nog zijn reguliere zorg nodig (bezoekjes tandarts, huisarts, boodschappen etc.). Tussendoor heb ik nog een bedrijf en een eigen huishouden te runnen. Ook nog leuk om afspraken met vrienden te hebben en laat ik de afspraken met mijzelf zeker niet vergeten.

Storm

Ondertussen ben ik er redelijk bedreven in om in het oog van de storm te blijven staan. Ik voel mij weleens als een trainer die aan de zijlijn staat en aanwijzingen geeft, terwijl zij zelf helemaal stil staat. In alle rust, het gehele speelveld overziend.

Redelijk bedreven zeg ik, want soms rukt de wind aan mijn hoofd, armen of benen en word ik meegesleurd in de emotie, wens of mening van een ander. Tot ik merk dat ik als een k(l)ip zonder kop rond aan het rennen ben en ik mijzelf weer tot de orde roep en terug in het oog van de storm stap.

rustig in het oog van de storm

Hoe ik dat doe verschilt per keer, maar ik heb wel een aantal vaste methodes.

Vier manieren om terug in het oog van de storm te stappen

  • To do-lijstje maken. Alles wat in mijn hoofd zit eruit, op papier (en als ik dat niet bij de hand heb in mijn telefoon). Daarna werkt het ook erg stimulerend om stuk voor stuk de afgehandelde acties af te strepen. Dat geeft zoveel voldoening!
  • Een stuk wandelen. Stevige schoenen aan en naar buiten. Dit geeft een fysieke afstand tot waar je mee bezig bent, maakt je hoofd leeg (handig dat het zo waait) en de beweging geeft heel veel energie.
  • Onder het genot van een kopje thee naar buiten staren of een ‘stom’ spelletje op de IPad spelen.
  • Mediteren: de stilte in mijzelf opzoeken. Mijn lichaam komt door de rustige ademhaling tot rust, ik zak van de lucht de aarde in doordat ik mijzelf grond en door de stilte komen alle wervelingen tot rust.

Voordat ik een van deze methodes gebruik, zorg ik er altijd voor dat ik mijzelf geruststellend toespreek. “Joh, kan gebeuren. Wees niet boos op jezelf, niets menselijks is jou vreemd.” Of iets van dien aard. Met andere woorden: ik geef mijzelf een warm hallo, vanuit pure liefdevolle vriendelijkheid.

Uiteindelijk denk ik dat vooral dat laatste het belangrijkste is. Hoe je vervolgens tot rust komt en weer in dat oog van de storm weet te komen, dat is per persoon en zelfs per situatie verschillend. Zolang je maar niet boos wordt op jezelf en je met een vriendelijk hallo kijkt welke oplossing voor jou het beste is.

De storm buiten is gaan liggen, de schade wordt opgenomen en oplossingen en/of herstelwerkzaamheden besproken. Ik heb mij to do-lijst opgesteld en ga zo met een lekkere mok thee op de bank een boek lezen.

Warme groet,
Nicole

PS Als je moeite hebt met dat hallo aan jezelf, geef dan jezelf de online training “Liefdevolle vriendelijkheid” cadeau. 5 online lessen met opdrachten, visualisaties en tips om die liefde voor jezelf te verstevigen. Voor slechts € 12,75 is de training van jou, klik hier voor meer informatie en om je in te schrijven.

/0 Reacties/door
,

Liefdevolle vriendelijkheid

Al weken ben ik hiermee bezig, liefdevolle vriendelijkheid. En wel specifiek liefdevolle vriendelijkheid naar jezelf toe: een groot hallo aan jezelf.

Het is namelijk ontzettend makkelijk om liefde aan anderen te geven, dat beroep wordt ook steeds op ons gedaan, thuis, op het werk, door familie. Daar is ook helemaal niets is mee, ga vooral hiermee door. Denk alleen ook aan jezelf.

Daar gaat het helaas nogal eens mis, om jezelf diezelfde liefde te gunnen die jij ook aan anderen geeft.

Dit merkte ik deze week maar weer eens heel sterk

Het eerste wat zeer sterk mijn aandacht trok was mijn eigen website. Deze was verhuisd naar een andere server, alleen was dit niet vlekkeloos gegaan. Resultaat: website uit de lucht. Bellen met helpdesk, zelf van alles technisch regelen. Dagen ben ik er mee bezig.

En als ik er niet direct mee bezig was, bleef ik er in mijn hoofd toch aan denken. De ‘ratio uitknop’ had zich verstopt, onvindbaar.

Je begrijpt het: even ontspannen was heel erg lastig

Daar kwam vervolgens ook nog de zorg voor mijn vader bij. Hij is dementerend en kan niet meer alleen naar afspraken. Deze week moest hij langs bij een diabetesverpleegkundige en de huisarts en op beide afspraken ging ik met hem mee.

Afspraken met hem zijn ondertussen een krachtige oefening in geduld. Ondanks de telefoontjes en berichten van de thuiszorg vooraf, was hij beide dagen nog niet aangekleed toen ik bij hem kwam. Even slikken, rustig blijven en af en aan de tijd van de afspraak vermelden.

En na de afspraken moet er ook altijd nog wel iets geregeld worden: afstemming met thuiszorg, apotheek, broer en bij hem thuis valt ook altijd nog wel iets te regelen (was, post, eten etc.). Een afspraak bij de huisarts wordt zo al gauw een middag vullend event.

Eenmaal thuis, wacht daar het huishouden (lees een tweetal hongerige monden) en… jawel nog steeds die website die maar niet goed online wil komen.

Waar, oh waar is dan die ‘me-time’ die zo essentieel is? 

Nou, erg ver te zoeken, dus.

Geluk bij een ongeluk dan dat ik bezig ben met een training waarin dit hallo aan jezelf centraal staat. Alhoewel dit ‘bezig’ door de hierboven omschreven omstandigheden niet helemaal correct is. De aantekeningen liggen op mijn bureau en het onderwerp zoemt, tussen de website perikelen door, rond in mijn hoofd. Maar het herinnert mij er wel aan om bij tijd en wijle een stap terug te doen, de ogen dicht te doen en even kort te mediteren.

Afijn, waarom ik dit zo aan je vertel: herken jij dit soort dagen/weken, waarin van alles gebeurt waar je niet helemaal rekening mee hebt gehouden of zelfs hebt kunnen houden? Het gevoel dat je geleefd wordt in plaats van dat jij zelf de boel bestuurt?

Hoe moeilijk het ook in eerste instantie lijkt, er is altijd wel een moment waarin je je even terug kunt trekken. Dat ‘me-time’ moment, dat zo belangrijk is, ook echt te pakken. Ik doe dit door te mediteren of even een blokje om te wandelen (en als ik zin en genoeg tijd kan creëren, ga ik naar het bos).

liefdevolle vriendelijkheid

Wat je ook doet, doe het! Gun het jezelf om even liefdevol naar jezelf te zijn als naar alle anderen voor wie het voor jou de normaalste zaak van de wereld is om er voor hen te zijn. Je bent het namelijk dubbel en dwars waard.

Warme groet,
Nicole

PS Is dit hallo aan jezelf nog wat lastig? Houd dan mijn Facebookpagina in de gaten. In de week van 4 december besteed ik heel veel aandacht aan deze liefdevolle vriendelijkheid. Of wandel mee op 9 december: van 10:00 tot 12:30 uur. En die training? Ja, die is in de maak. Je kunt je voorinschrijven door mij een mail te sturen: info@klipenklaarcoaching.nl.

/0 Reacties/door
,

Jezelf zijn en voor jezelf kiezen – dat doe je helemaal alleen

Jezelf zijn en dan ook nog voor jezelf kiezen. Dit is best een thema bij mij. Al lang. Misschien (waarschijnlijk) zelfs al mijn hele leven, alhoewel ik mij dit lange tijd niet zo bewust ben geweest.

De afgelopen 10 jaar ben ik een stuk bewuster gaan kijken naar mijzelf, naar mijn wensen en wat ik nu echt wil. Dit resulteerde in een aantal pittige beslissingen, zoals mijn scheiding en volledig gaan voor mijn eigen coach- en readingpraktijk, om er maar een paar te noemen.

Kiezen voor jezelf. Dat is de kern. Ja, tuurlijk, logisch, tuurlijk kies je voor jezelf, duh!

Alleen…, zo logisch is dat dus niet. Want bij het maken van je keuzes komen telkens de belangen van anderen om de hoek kijken.

Jouw belang of dat van anderen?

Die belangen van anderen kunnen best zwaar wegen. Bijvoorbeeld toen ik voelde dat ik niet meer door wilde, zelfs maar kon, in mijn relatie met de vader van mijn zoon. Ondanks mijn sterke gevoel kostte het nog wel even voor ik de beslissing te gaan scheiden nam. Kon nemen. Ik voelde de oordelen van de maatschappij zwaar op mijn schouders rusten: “Niet goed voor een kind om op te groeien in een gespleten gezin.” “Weet je zeker dat je het redt, alleen met een kind?”

Uiteindelijk koos ik voor mijzelf, met als resultaat dat ik nu echt heel, heel veel gelukkiger ben. En mijn geluk heeft zijn weerslag op mijn zoon ?.

Zo’n ingrijpende keuze maken voor jezelf voelt als dat je een enorme stap zet en zo midden in een donkerbruin oerwoud terecht bent gekomen, vol met dreigende geluiden. Ontzettend kritische geluiden, die je jezelf heel erg aantrekt.

Je voelt je zo ontzettend kwetsbaar. Een kwetsbaarheid waar je het liefst voor weg zou rennen. Dat doe je dan ook soms. Echt niet leuk hoor, in dat oerwoud.

En weet je, dat is OK. Het is namelijk jouw leven, jij maakt jouw keuzes.

Jouw zoektocht

Het is en blijft een zoektocht: welke keuze past het best bij jou? En nog een stap(je) dieper: wat wil jij nu eigenlijk echt? Het is soms diep graven en ploeteren door dat oerwoud heen. Je omarmt op je tocht vele tijgers, beren en noem het welk ander wild. Maar elke stap brengt je dichter bij jou.

Af en aan heb je ook het gevoel er echt compleet alleen voor te staan, daar diep in dat oerwoud. En ja, op zich is dat ook zo, maar niet helemaal compleet alleen. Want velen met jou staan in hun eigen oerwoud. Ook ik.

Daarom schrijf ik dit blog, om jou een hart onder de riem te steken. Je bent lekker bezig, blijf die keuzes voor jezelf maken. Want alleen jij weet wat het beste is voor jou. En dat beste, dat is elke keer weer jouw beloning. De reden dat je toch steeds het oerwoud instapt, de tocht telkens weer waagt.

De beloning is jouw geluk. Je lekker voelen. Jezelf zijn en daar intens van genieten. Daar hoort af en aan een twijfel- of zelfs wel een wanhoopsmoment bij. Zolang je zicht houdt op de beloning, weet je dat het goed komt.

Sta je daar midden in het oerwoud, omringd door duistere planten en onbekend wild en weet je het echt even niet meer? Laat je niet gek maken en klop bij mij aan. Even sparren, noem het een check-up of je Ik-APK zo je wilt, en je stapt weer vol goede moed jouw oerwoud in.

Met een warme groet,
Nicole

0647 – 820 313
nicole@klipenklaarcoaching.nl

/0 Reacties/door