Een pad vol inzichten
Kronenburg. Een klein dorp in de Eifel (Duitsland). Ik loop naar het beginpunt van een wandeling, vlak achter het huisjespark.
Met 1 stap sta ik in het bos, een wonderlijke overgang. Voor mij zie ik hoge, ranke sparren op een uitermate schuine helling. Ze staan niet heel dicht op elkaar. Er komt genoeg licht doorheen om alles goed te kunnen zien. De steile helling doet mij in eerste instantie terugdeinzen. Hoe kan ik hier prettig wandelen?
Omhoog of omlaag?
Gelukkig gaat het pad niet rechtdoor. Dan zou ik die steile helling af moeten. Alleen, dan wel de keuze: rechts- of linksaf? Naar boven of naar beneden?
Een mooie keuze, als ik er even over nadenk. Het ligt geheel in lijn met hoe ik mij voel en het proces waar ik in zit. Laat ik de situatie zoals ze nu is, dus blijf ik laag bij de grond en duik ik wellicht af en aan naar beneden? Of kies ik de weg omhoog, zo hoog op de heuvel dat ik, eenmaal daar, over de boomtoppen heen kan kijken en ik ook heel goed zichtbaar ben?
Ik trek de vraag door naar hoe ik mij -werktechnisch en feitelijk in het algemeen wel- laat zien. Durf ik nu echt in mijn ware grootsheid te gaan staan? Met mijn hoofd boven het maaiveld?
Een pad vol uitdagingen
Op het pad kies ik de weg omhoog. Best pittig, die klim. Het gaat redelijk steil naar boven. Bovendien liggen er veel bladeren op de grond. Daardoor zie je de vele boomwortels niet. Potentiële struikelblokken. En vallen wil je hier echt niet. Dan rol je gelijk een stuk naar beneden.
Het heeft afgelopen nacht ook geregend, dus de bladeren zijn nat en er ligt her en der, waar de bladeren niet liggen, stukken modder. Opletten geblazen. Nauwkeurig de voeten neerzetten en je balans in de gaten houden.
Onderliggende angsten
Deze angsten en overtuigingen aankijken vereist moed. Want hoe vaak voelt dit niet als dat je alles wat je geleerd hebt, onder andere van je ouders, aan de kant schuift? Dus feitelijk schuif je jouw ouders aan de kant. Lekker loyale dochter/zoon ben je! Spelen dit soort gedachten op, is je ego/innerlijke criticus aan het woord. Gevoed door de angst gooit hij/zij nog een stuk angst er bovenop. Doe maar zoals je hebt geleerd. Want doe je dat niet, wijst iedereen jou af.
Vertragen mag
Ik moet…, nee, ik wil dus regelmatig even stilstaan. Op adem komen en vooral ook van het uitzicht genieten. Wederom een mooie metafoor. In mijn pad naar boven dat maaiveld mag ik ook vertragen. Ik hoef niet in 1 keer daar boven te staan. Ik mag mijn tijd nemen. Waarbij ik de ene keer flink de pas erin zet en het volgende moment overga in een slakkentempo.
Een deel van mij vindt daar wat van. ‘Is de beslissing eenmaal genomen, dat moet het ook gelijk gerealiseerd worden.’ Een ander deel van mij trekt hier aan de rem. Inderdaad, de beslissing is genomen. En dan begint het pas. Rustig aan, stap voor stap, helemaal in je eigen tempo.
Aandacht voor detail
Het uitzicht is op elke plek weer anders. Het raamwerk is hetzelfde, de details verschillen. Daar mag ik in mijn werk en mijn ontwikkeling dus naar toe: de details. Het raamwerk staat, dat is solide. Nu de details erop aanbrengen. En dat mag best speels. Want waarom moet het altijd zo serieus zijn?
En vooral: het hoeft niet in 1 keer goed te zijn. Ik mag, ook met de details, avonturieren. Nieuwsgierig zijn. Ontdekken. Wat werkt en wat niet? Niets, geen enkele keuze, is in steen gebeiteld. En als wel, dan pak je een stevige vijl en maak je het oppervlakte gewoon glad. Alles kan, alles mag.
Ruimte voor groei
Eenmaal boven slaat het pad af richting een weiland. Het klimmen is voorbij. Voor mij ligt een weids en vruchtbaar landschap waar van alles kan groeien en bloeien. Zelfs, misschien wel juist, deze winter.
Hartelijke groet, Nicole
#persoonlijkeontwikkeling #helderheid #jezelfzijn #metafoor #aandacht
PS Merk jij ook dat jou iets blokkeert waar je geen grip op krijgt? Neem gerust contact met mij op om te bespreken of en hoe ik jou hierbij kan begeleiden. Mail: nicole@klipenklaarcoaching.nl
