Groeien doet pijn
Aan het einde van de winter zet ik elk jaar, om de lente alvast in huis te halen, narcissen en blauwe druifjes in huis. Voor het eerst heb ik dit jaar ook tulpenbollen gekocht. Ik zette het potje op een laag tafeltje dat ooit van mijn vader was geweest. Met een knipoog. Mijn vader vroeg namelijk elk jaar voor zijn verjaardag (in oktober) tulpenbollen voor de tuin.
Al snel begonnen de drie bollen uit te lopen. Dit gaat blijkbaar gepaard met een prettige geur, want het trok de aandacht van ons konijn Muis. Toen ik even niet keek wist ze een tulpenbol te pakken te krijgen en vol smaak at ze het groen op.
Een pijnlijk einde voor een bol die zo fier aan het groeien was. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de bol weg te doen en besloot de bol weer in de aarde te stoppen en, samen met de twee ongeschonden bollen, op een veilige -hoge- plek door te laten groeien.
Loslaten
Waarom deed ik de bol niet weg? Of, wat ik elk jaar met de uitgebloeide bollen doe, waarom zette ik de bol niet in de tuin?
Ik kon de bol niet loslaten.
Voor mij vormt ze, samen met de twee andere, een drie-eenheid. Samen uit, samen thuis. Het excuus dat ik gebruikte was dat ik nieuwsgierig was of de bol nog zou gaan groeien. Diep in mijn hart wist ik dat het meer was. Ik had gepland de bollen los te laten zodra ze uitgebloeid waren. Niet nu al.
Groeipijn
Zoals verwacht groeiden de andere twee bollen flink door tot bloeiende tulpen. Het afgegeten stompje bleef klein. Pijnlijk. Grappig genoeg deed het beeld van de drie tulpen mij denken aan de zin: “Om te groeien moet je loslaten – en dat doet pijn.”
Of je je nu richt op fysieke, mentale of spirituele groei, dus als je jezelf ontwikkelt, verschuift er iets in jou. Wat je wist, dacht of kon wordt vervangen door iets nieuws of er komt kennis (of spierkracht) bij, als aanvulling. En dit gaat zelden zonder slag of stoot.
Sterker nog, pas als er wrijving is, ben je op een diep niveau aan het groeien.
Wrijving
Als het schuurt, betekent het dat je iets aan het loslaten bent. En dat dit lastig voor je is. Je bent gehecht aan het oude. Dat ken je. Het nieuwe is compleet onbekend terrein. Hoe aanlokkelijk het ook is, onbekend maakt onbemind.
Misschien ken je dit ook wel onder de term comfortzone. Het bekende gebied waar je een stap buiten zet op het moment dat je groeit.
Groeien is afscheid nemen. Je laat los wat je kent en stapt een nieuw ongeschreven hoofdstuk in. Dat schuurt. Maar op het moment dat je jouw focus richt op het moois dat aan het groeien is, zoals de twee prachtige tulpen, verzacht je de pijn van het opgegeten stompje tulp.
Hartelijke groet, Nicole
PS Dit blog is eerder verschenen in het lente magazine van Vakantie Anders, te downloaden op de blogsite AndersTijd.
PPS Loop je tegen jouw groeipijn aan en heb je behoefte aan begeleiding om hier doorheen te komen? Neem gerust contact met mij op (mail: nicole@klipenklaarcoaching.nl).
