Hoe oud nieuw kan voeden
Oud, vermolmd, verbrand, uit elkaar gevallen. De kern is eruit. Wat rest is een omhulsel.
Het is een herinnering. Een herdenken aan wat ooit was. Een samenzijn dat inspireerde, dat verbindingen legde en ook bijzondere samenwerkingen liet ontstaan.
Nu valt het uit elkaar.
Waar eerst niets was
Maar kijk, wat zit daar? In de kern, in het midden. Daar waar eerst niets was. Ja, echt. Daar groeit nu iets nieuws.
Totaal anders dan dat wat er eerst stond. Geen majestueuze, grote boom. Nee, een plantje. Groen, fris. Nog wat aarzelend ontluiken de takjes.
Nu -nog- beschermd door de resten van de boom, van dat wat ooit was. Toch zit er een hele andere potentie in.
Met wie ben je in gevecht?
Waar vecht je tegen? Dat is de vraag die op de achtergrond sluimert. Met wie ben je in gevecht?
Door die vraag komt er een andere vraag bij mij op: “Kan er al iets nieuws ontstaan, terwijl de oude reus, of in elk geval zijn resten, er nog staat?”
Gelijk de tegenvraag: “Waarom niet?”
Het oude geeft bescherming en voeding
Juist de veiligheid en bescherming die de restanten bieden, geven een prettige voeding aan dat wat wel groeipotentie heeft. Oud en nieuw mag en kan juist goed naast elkaar bestaan.
Oh zo heerlijk om door een oude binnenstad te lopen, te genieten van de oude, honderden jaren geleden gebouwde huizen. En dan tegelijkertijd te zien hoe de -moderne- mens hier nu woont en leeft. Hoe hij het oude integreert in deze tijd.
Vecht ik dus wel met iemand anders?
Al snel komt het antwoord: “Nee. Ik verzet mij, vecht tegen mijzelf. Ik wil het oude niet loslaten.”
Loslaten wordt achter mij laten
Ik zei het een paar dagen geleden nog tegen een cursist: “Je hoeft niet los te laten. Je laat het achter je. Je kan altijd weer terugkijken en genieten van de herinneringen. Blij zijn met de vele opgedane ervaringen.
Denk ook aan de inzichten. Die neem je mee. Inzichten die voeding zijn voor nieuwe acties en initiatieven die ontstaan. Die jij of misschien ook iemand anders ontplooit.”
Een frisse lentewind
Een vrolijk fluitende vogel herinnert mij eraan dat het lente is. Zijn zang is een heldere uitnodiging om mijn ogen voor dit frisse jaargetijde te openen. Om diens opwekkende energie door mij heen te laten stromen.
Er wil nu iets nieuws groeien. Iets nieuws dat ruimte nodig heeft.
Kijk ik weer naar de afbeelding met de boomrestanten in het frisse groen, zie ik dat er al een opening is. Uitnodigend zowel naar binnen als naar buiten toe: om te zien hoezeer er iets nieuws groeit, gevoed door het oude. Én dat er een opening is naar de wijde wereld buiten de veilige basis van het oude.
Van oud naar nieuw – vanuit ruimte
Dit inzicht geeft mij rust en een uitermate prettig gevoel. Een glimlach vormt zich op mij lippen. Het is goed. Gevoed door het oude, door dat wat was, groeit er iets nieuws. Waarheen het zal gaan, hoe het gaat lopen, ik weet het niet.
Wat ik wel weet, is dat de basis goed is en het, als het hier ook de ruimte voor krijgt, tot iets heel moois uit kan groeien.
Hartelijke groet, Nicole
PS Een afbeelding uit het Associatiespel van School voor Coaching inspireerde mij tot het schrijven van dit blog over mijn emoties en strubbelingen rondom het ontbinden van Vereniging Bewust Eemland.
