Een van de jeugdherinneringen die ik koester, zijn de herinneringen aan de boswandelingen met mijn vader. Ondertussen is wandelen in het bos een van mijn favoriete hobby’s. Alleen, met een klant of met een groep, zoals de wandelingen van Vakantie Anders.

Als ik aan die wandelingen met mijn vader denk, realiseer ik mij hoezeer die verschillen met nu. Mijn vader leerde mij de namen van de bomen. Hij hoorde een vogel fluiten en wist gelijk wat voor vogel dat was. Kennis, dat was heel belangrijk.

Ben ik nu in het bos, maak ik verbinding met de persoon of personen met wie ik ben. Tijdens die wandelingen heb ik verdiepende en verhelderende gesprekken en laat ik mij inspireren door wat de natuur mij en mijn gesprekspartner(s) spiegelt. Staan de bomen dicht op elkaar of is er afstand? Gaat het pad rechtdoor of slingert het? En wat zegt dit over het gesprek dat ik op dat moment voer? Dit zijn voorbeelden van vragen die mij het bos compleet anders laten ervaren.

Het bos faciliteert verbinding. Verbinding met mijzelf en met mijn medewandelaar(s).

Op deze manier wandelen helpt mij ook te ontspannen. Het gefluit van de vogels tovert een glimlach op mijn gezicht, doet mij stilstaan om zo helemaal op te gaan in het nu.

Het laat mij voelen hoe verbonden de mens is met de natuur. Dat wij hier een onlosmakelijk onderdeel van uitmaken en hoe belangrijk die verbinding is om je lekker te voelen.

Grappig genoeg blijf ik toch altijd willen weten of een boom een linde, eik of berk is. En of het een merel, koolmeesje of roodborstje is dat ik hoor zingen. Voel ik ook een trots als ik het weet en deze kennis kan delen. Soms tot vervelens toe, zou mijn zoon nu verzuchten. Net als ik, toen ik jong was.

Is een naam van boom of vogel belangrijk om van de natuur te kunnen genieten? Nee. Absoluut niet. Het is een andere manier van beleven. Dat wel. Het mooie is ook, dat je deze twee manieren heel goed kan combineren. Dat je de kennis kan gebruiken om je ogen -op een andere manier- te openen voor de natuur.

Hoe het mos op een boomstam laat zien waar het noorden is. Dat de groei van klimop bij bomen aangeeft dat daar veel water in de grond zit. Om maar wat te noemen. Voor mij opent dit mijn ogen meer en meer voor de rijkdom en wijsheid van de natuur. En voel ik mij nog meer verbonden. Met de natuur, mijzelf, mijn gesprekspartner(s) en met alle andere mensen.

Zo geeft het doorgeven van de kennis van mijn vader mij een extra dimensie. Omdat ik op die manier ook iets van hem doorgeef. Iets? Ja, Iets. Iets onbenoembaars. Maar, en misschien wel juist daarom, iets van onschatbare waarde.

Hartelijke groet, Nicole 🙋🏼‍♀️

PS Vond je dit leuk of interessant? Leuk als je mijn blog deelt.
Behoefte aan oefeningen om de aandacht voor jezelf tijdens een boswandeling te verdiepen? Meld je aan voor de mini-training OPEN en ontvang 4 gratis oefeningen voor waardevolle en verdiepende tijdsbesteding.