Met een verse mok thee zit ik daarna aan mijn opgeruimde bureau. “Ha, nu kan ik beginnen!” Ik bereid de coachsessie voor en zie dan dat ik nog drie kwartier heb voor mijn klant komt. Nu die aantekeningen dan uitwerken?

Een stuk van de weerstand komt nu gelijk weer om de hoek kijken. En de mopperstem ook. “Lekker dat het bureau op is geruimd. Maar dat is niet alles. Dat weet jij ook.”

Ik slaak een diepe zucht. Klopt. Ook op mijn laptop staat veel wat ik nog op wil ruimen. Artikelen die ik heb gedownload, al lang gelezen, maar nog niet besloten wat ik ermee doe. Bewaren of wegdoen?

Meerdere afbeeldingen ook, gebruikt als achtergrond voor posts of de berichten zelf. Ze zijn al geplaatst. Wil ik ze nu nog bewaren? De achtergronden sla ik op een usb-stick op. Altijd handig. Ik gebruik een aantal toch wel geregeld. De rest kan weg. Hup, in de digitale prullenmand. En die ook lekker legen.

Gek eigenlijk wel. Dat het dan toch niet helemaal als opruimen voelt. Alsof het pas echt opgeruimd is als je daadwerkelijk fysiek dingen aan de kant legt. Terwijl het geluidje van een leeglopende prullenmand wel grappig is en ook een zeer voldaan gevoel geeft. Dit is, vermoed ik, toch wel iets van mijn generatie. De jongere generatie zal dit helemaal niet hebben. Die doet praktisch niets meer met papier. In elk geval niet de jongelui die ik ken.

De bel gaat. Mijn klant staat voor de deur. Die drie kwartier vlogen echt om! Ik klap mijn laptop dicht en scan mijn bureau. Fysiek én digitaal opgeruimd. Met een glimlach open ik de deur, niet alleen om mijn klant te begroeten, maar ook en vooral door het prettige opgeruimde gevoel dat zich van mijn bureau en laptop rechtstreeks naar mij heeft verplaatst. Ik voel mij letterlijk een paar kilo lichter.