Op de voorkant van een tijdschrift zie ik een foto van een lege winkelstraat. Onderaan staat er in grote letters: verstilling.

De foto roept van alles bij mij op, een wirwar aan gedachten en herinneringen.

Ik denk terug aan die bijzondere lockdown-weken, begin dit jaar. In de ziekenhuizen werkte iedereen zich zes slagen in de rondte om de enorme hoeveelheid zieke mensen te kunnen verzorgen. De kantoren sloten en vele medelanders werden uitgedaagd om thuis te werken. Op zich prettig, geen reistijd meer.

Voor sommigen, vooral alleenstaanden, heel eenzaam. Anderen hadden plots hun kinderen de hele dag thuis. Kinderen die niet alleen vermaakt, maar ook geschoold moesten worden.

Tegenover deze drukte en spanning ontstond er een enorme rust. Rust en stilte. Zoals in de winkelstraat van de foto die ik zag. En op de wegen was er heel weinig verkeer. Net als in de lucht, waar nog slechts af en toe een enkel vrachtvliegtuig te zien was.

Vooral die rust deed mij die dagen heel sterk denken aan mijn jeugd in de jaren ’70. Hoe we ons voornamelijk thuis vermaakten. Met puzzels als het regende en met mooi weer in de tuin. Het had iets knus. Met de focus op elkaar, op het gezin.

Hoe fijn die rust van de lockdown en de heerlijke, nostalgische herinneringen aan mijn jeugd ook waren, de spanning die er tegenover stond, maakte dat het toch lastig was om er echt van te genieten.

Van die stilte is nu niet veel meer over. Het verkeer op de wegen lijkt weer als vanouds, misschien net iets rustiger, gezien het feit dat velen nog -gedeeltelijk- thuiswerken. De winkels, restaurants en cafés zijn weer open en ondernemen van alles om de geleden schade zoveel mogelijk te beperken.

Hoe goed dat alles ook is, de weldaad van de stilte lijkt nu helemaal verdwenen. In elk geval uit het directe straatbeeld. De stilte is er nog wel, je moet er alleen weer wat meer voor doen om haar te vinden.

Nu lijkt dit een behoorlijke tegenstelling: iets doen om stil te zijn, iets doen om je rust te vinden. Toch is ‘zijn’ ook een actie. Het is iets waar je bewust voor kiest. Om stil te zijn, om andere dingen, alles wat op die enorm lange to-do-lijst staat, nu even te laten voor wat het is. En er bewust voor te kiezen jezelf aandacht te geven door stil te zijn. De aandacht verschuift nu weer van de stilte en rust om je heen, naar de stilte en rust in jou.

Het mooie, zo ervaar ik het zelf keer op keer, is dat je juist door deze stilte en rust de actie weer vele malen beter waardeert. Bovendien geeft de afstand die je hierdoor hebt gecreëerd, jou een ander perspectief op al die punten op je actielijst. Hoe belangrijk is het? Kan het wachten? Ben jij überhaupt wel degene die dit moet doen?

Bewust kiezen voor stilte vraagt om actie. Om actief deze rustmomenten voor jezelf in te plannen en het ook goed en helder duidelijk te maken naar de mensen om jou heen, dat jij dan even niet bereikbaar bent. Zodat jij kan verstillen en ten volste kan genieten van de rust en stilte in jou.

Hartelijke groet, Nicole

PS Merk je dat dit je toch nog moeite kost? Dat het moeilijk is om die grenzen duidelijk aan te geven? Dat het volop in je hoofd blijft razen, ook al ben jij stil? Aarzel niet en neem contact met mij op (mail: nicole@klipenklaarcoaching.nl) voor een -vrijblijvende- afspraak. Dan bespreken we, on- of offline, waar jij tegenaan loopt en hoe ik jou hierbij kan helpen.
Wil je weten waar ik jou bij kan helpen, kijk op de pagina Diensten voor een overzicht.