Terugschakelen en toch groeien
Met de zomer achter de rug, toch een tijd waarin alles een versnelling langzamer gaat, je misschien ook het gevoel hebt minder te moeten groeien, zit de snelheid er nu weer lekker in. Scholen, opleidingen en cursussen zijn weer gestart, ik zie veel initiatieven opgestart worden en ook de agenda’s lopen vol met vele afspraken.
Toch pleit ik ervoor om met enige regelmaat naar dat langzame(re) tempo van de zomer terug te gaan. Een adempauze, een moment van rust.
Rust en reflectie
Rust nodigt uit tot reflectie. Om te kijken naar wat je hebt gedaan en in hoeverre dit nog klopt met je doel en intentie voor dit najaar.
Tegelijkertijd zorgt deze rust er ook voor dat je jouw lichaam een adempauze geeft. Om bij te komen van al het harde rennen, van afspraak naar afspraak. Je hebt dit echt nodig om te kunnen groeien.
Alleen zijn we dit snelle tempo nu zo gewend, dat we er al niet eens meer van opkijken als de agenda compleet volgepakt zit met afspraken.
Integendeel, als jou gevraagd wordt hoe jij je voelt en je antwoordt “Druk”, wordt dit als zeer normaal beschouwd. Zeg je daarentegen, “Nou, best rustig”, krijg je een verontruste blik: “Oei, wat is er aan de hand?”.
Onderweg
Onderweg zijn. Zo kan je heel goed de onbewuste wens van onze maatschappij omschrijven. Het is ook fijn om onderweg te zijn. Er gebeurt van alles. Om jou heen én in jou.
Het leuke van die weg is, dat die ook zijwegen en rotondes heeft. Je kan het zo zien: op je navigatie staat je intentie, je plan, je doel. Een mooie heldere richting, een strak geasfalteerde weg. Heerlijk om lekker (hard) op te rijden.
Tot je onderweg iets tegenkomt. Een zijweg. Erg aanlokkelijk. Misschien sla je af. Of je houd je vast aan je oorspronkelijke plan…
Dan komt er een rotonde. Je denkt terug aan die eerdere afslag. “Hmm, een mooi moment om te keren.” Of kies je hier voor nog een andere afslag? Of houd je je aan je oorspronkelijke route?
Keuze genoeg.
Weet je het gelijk of heb je nu een moment nodig? Rijd de rotonde nog een keer. En is dat niet genoeg, kan je altijd je auto aan de kant van de weg parkeren om echt even de tijd te nemen.
Groei is grillig
Wat ik met dit beeld ook duidelijk wil maken, is dat groei niet een rechte weg is. Eerder een met heel veel bochten en afslagen. In een grillig patroon, waarvan 1 ding zeker is: als je dit van tevoren geweten had, was je er nooit in gestapt. Er gebeurt altijd iets wat je niet had gepland, een onverwachte tegenligger, uitdaging of misschien wel een interessante mogelijkheid.
Tijdens dit continue groeien, zijn er genoeg momenten dat je het gevoel hebt, dat er echt niets gebeurt. Je staat stil, helemaal alleen, verloren in een niemandsland.
Geloof het of niet. Juist dit zijn de meest geweldige momenten. Je hoeft namelijk niet aldoor te bewegen. Afgezien van de zijwegen en rotondes zijn er ook parkeerplaatsen langs de route. Ga daar staan, eet wat, drink wat, slaap even. Neem de tijd. Doe niets. Staar voor je uit. Vertraag.
Zelf doen – met een beetje hulp
Jij bent altijd degene die het stuur in handen heeft. Jij bepaalt het tempo, welke afslagen je neemt en ook of en wanneer je de parkeerplaats oprijdt.
Dit geeft je misschien wel het gevoel dat je er ook helemaal alleen voor staat. Dat je alleen in die auto zit. Iets wat we in onze opvoeding ook mee hebben gekregen. ‘Wees zelfstandig’ en ‘Je moet het zelf kunnen’.
Niets mis mee. Toch is het, om in de metafoor te blijven, ook fijn als er iemand een stukje met je meerijdt. Die je tips geeft, je aanmoedigt en je soms ook liefdevol confronteert met de feiten.
Alles met het doel dat jij blijft groeien, met andere woorden op de weg blijft. En dan wel in het tempo en de richting die geheel bij jou passen. Inclusief de vertragingen, versnellingen en afslagen, want die horen er allemaal bij.
Hartelijke groet, Nicole
PS Merk je dat je zelf in zo’n niemandsland zit en heb je behoefte aan een gesprek waarin we jouw route samen bekijken? Mail: nicole@klipenklaarcoaching.nl
