Wanneer is het voor jou goed?
Een grote rode stip in het groen trekt mijn aandacht. Yes. Gevonden. Een rood-met-witte-stippen paddenstoel. Blij kniel ik, telefoon in de aanslag. Even bekruipt mij een gevoel van teleurstelling. Geknakt. Wat ontzettend jammer.
Toch maak ik een foto. Het is zo’n mooi beeld, dat rode hoedje in het groene mos. Ook op de foto is het schitterend. Nog even geniet ik na van het stilleven.
Terwijl ik verder loop, denk ik na over mijn eerste reactie. “Zo jammer dat de paddenstoel kapot is. Dan maar geen foto maken?” Waarom? Waarom moet het plaatje perfect zijn? Of in elk geval de paddenstoel waar ik een foto van wil maken…
Het perfecte plaatje
Iets verderop zie ik weer een groep paddenstoelen. Bruine dit keer. Geen enkele is heel. De ene heeft een hap eruit, de andere ligt op de grond. En daarnaast zijn ze duidelijk al in het rottende stadium overgegaan. Ik glimlach. Nee, dit keer geen foto. Niet omdat ze ‘kapot’ zijn, het licht is niet zo denderend. Te donker.
Trap ik nu niet weer in die valkuil van het ‘perfecte plaatje’? Ik weet ondertussen toch dat juist het imperfecte perfect is? Goed genoeg is geweldig. Nee. Het was echt te donker. Te weinig contrast ook.
Dunne lijn tussen goed en perfect
Het blijft een dunne draad, die scheidslijn tussen goed en perfect. Zo vind ik mijzelf absoluut geen goede fotograaf. De camera van mijn telefoon is goed. Dat helpt heel erg. Waardoor ik dus af en toe een geweldige foto heb. Die ik thuis kan laten zien. Of voor een blog als deze of een bericht op Instagram.
Goed gevoel
Ik hoor wel eens verhalen, vooral over tieners, die urenlang bezig zijn om de perfecte selfie te maken. Meestal tot groot verdriet van hun moeder. Die echt geen verschil ziet tussen de foto die uiteindelijk door de zeer strenge ballotagecommissie is goedgekeurd en de honderden afgekeurde foto’s.
Tegelijkertijd is het gevoel dat je krijgt als je een mooie foto hebt gemaakt wel erg fijn. Helemaal als anderen dat ook vinden. Dat begrijp ik goed. Dan komt namelijk het hormoon dopamine bij je vrij. Dat geeft je een gelukzalig gevoel. Bovendien voel je je verbonden met degenen die jouw foto liken. Wat wil je nog meer?
Waar ligt die scheidslijn tussen goed en perfect?
Iets goed willen doen is niets mis mee. Het voelt een stuk beter dan ergens de kantjes vanaf lopen. Een discussie die ik soms wel voer met mijn studerende zoon die al lang blij is met een krappe voldoende voor een tentamen. Mijn argument: ik wil toch echt niet bijvoorbeeld geopereerd worden door een arts die voor alle tentamens met een 6 is geslaagd. Dat is wel voldoende, maar naait hij/zij mij dan ook conform die 6 weer in elkaar?
Zo bezien veranderen mijn criteria van goed en perfect dus naar gelang het onderwerp. Een foto is al snel helemaal prima, een arts moet echter wel een topper zijn…
Is dit dan uiteindelijk waar het om gaat? Dat die scheidslijn tussen goed en perfect aan het onderwerp ligt? Anders gezegd: als die foto van levensbelang zou zijn, mag die dan wel pas goed zijn als het perfecte plaatje is geschoten?
Als ik het zo bekijk zou die tiener die urenlang bezig is met een selfie, het resultaat ook van levensbelang kunnen beschouwen. Want als die foto niet goed is, zou het heel goed kunnen dat de tiener in kwestie door de vriendengroep verlaten wordt. Of dat zo is, betwijfel ik. Dat de vrees er is, is echter wel reëel.
Situatieafhankelijk
Kijk ik dan naar mijn foto van de geknakte paddenstoel en de foto van de bruine paddenstoelen die ik uiteindelijk niet heb gemaakt, klopt dit wel. Ik werd blij van de vliegenzwam én het mooie contrast rood/groen. De bruine paddenstoelen waren mooi, net als al die andere die ik niet op de foto heb gezet. Van de vliegenzwam genoot ik. Ik wilde dus vooral mijn gevoel vastleggen. Wat goed is gelukt, al zeg ik het zelf. Dat de paddenstoel ‘kapot’ was, maakte helemaal niet uit.
Tevreden zijn met het resultaat hangt zo bekeken compleet af van de situatie en het gewenste resultaat. Natuurlijk blijft het zo dat je hier wel in door kan slaan. Ik kan mij wat dat betreft volledig vinden in de moeder die vol ongeduld staat te wachten tot haar tiener dat perfecte plaatje heeft geschoten. Wanneer is het uiteindelijk goed?
Voor mij is dat als het gevoel klopt. En mijn foto heeft dat gevoel heel goed vastgelegd.
Wanneer is het voor jou goed?
Hartelijke groet, Nicole
PS Heb jij moeite om het perfectionisme uit je systeem te krijgen? Blijf hier niet mee rond lopen tot je in die burn-out zit. Neem contact met mij op voor een kennismakingsgesprek waarin we kijken of en hoe ik wat voor jou kan betekenen. Mail: nicole@klipenklaarcoaching.nl
PPS Volg je mij al op Instagram?
