In het begin trok hij elke week wel mijn aandacht. “Die albums, daar moet ik ook nog wat mee.” Het bleef echter bij deze gedachte. “Iets voor de lange winteravonden” zeiden vrienden. De winter, inclusief lockdown en avondklok, het mocht niet baten. De mand bleef dicht. Een zachte stem in mij (mijn o zo wijze innerlijke vrouw) zei dat het nog niet de juiste tijd was.

We wennen aan zijn aanwezigheid. Het is een prima mand. Ook handig om iets op te leggen wat je heel even kwijt wil. Vaak leggen we er iets op waar we nog iets mee willen doen. Iets om te repareren, een cadeau, kleding waar een knoop aan gezet moet worden. Grappig genoeg blijft geen van dat alles lang liggen. Al snel voer ik de gewenste actie uit. Alleen de mand -met inhoud- blijft onaangeroerd staan.

Tot een week geleden. Een krachtige “Nu is het genoeg!” stemming maakte zich van mij meester. De wasmand ging open en het eerste album verscheen op tafel.

Een lichte twijfel kwam gelijk naar boven. Zoveel herinneringen waar jarenlang aan gewerkt is. Wat ga ik hiermee doen? Uiteindelijk nam mijn innerlijke man daadkrachtig het roer in handen. Opruimen is vandaag het doel!

Een zaterdagmiddag en groot deel van de zondag besteed ik eraan. Blij met het daglicht (dit is echt niet iets voor een donkere winteravond!) maak ik met mijn mobiel een foto van de foto’s die ik wil bewaren. Ik sla ze zowel op mijn laptop als usb-stick op. Nog één avond liggen de albums in huis, ik heb nog even nodig om afscheid te nemen. Dan leg ik ze, vol eerbied, resoluut in de kliko. Een voldaan en opgeruimd gevoel.

Twee albums hebben de opruimactie overleefd. Eentje met foto’s van de ouders en andere familieleden van mijn vader staat klaar om samen met zijn broer herinneringen mee op te halen. De ander is van de ouders van mijn moeder. Die ligt nu bij haar broer.

PS Meer weten over de innerlijke familie? Kijk eens op deze pagina.